smok, kruk, wilk, wąż, niedźwiedź - rozdział 1

CZEŚĆ! 

Ten rozdział dedykuję mojej małej SC (https://gaarahinatakokoro.blogspot.com/). Dużo spóźnione opowiadanie, które w pierwotnej wersji miało być jej urodzinowym one shotem.

Wróciłam. Mam nadzieję, że tym razem na stałe. Piszę już od 2014. Miałam teraz 4 letnią przerwę więc bardzo proszę o wyrozumiałość!

_________________________________________________________

    

      - Szeptucho! - drzwi do małej, drewnianej chaty z hukiem uderzyły o spróchniałą ścianę. Starsza kobieta o białych włosach i tego samego koloru oczach nawet nie drgnęła - Pomóż mu! On umiera! Mój jedyny! Mój pierworodny! Straciłem żonę przy porodzie.. Jej ofiara nie może pójść na marne! Błagam!

Powoli wstała z krzesła, po czym niespiesznym krokiem podeszła do gościa. Stał przed nią sam Hamura. Głowa rodu Otsutsuki. W oczach miał łzy a w rękach trzymał małe zawiniątko. Gdy odwinęła kolejne warstwy materiału jej oczom ukazał się niemowlak. Jego oddech był płytki a ciało sine. Jednak bardziej zaskakujący był fakt emanujących białą poświatą sznyt. Układały się one w symbole, które kobieta doskonale znała. Był to pradawny język wodzów założycieli ich klanu.

- Nadszedł czas.. - szepnęła dotykając jego zimnej głowy - Hamuro rozpal ogień! Dodaj babke lancetową! Pospiesz się na bogów! Twój pierworodny syn został poczęty osiemnaście lat przed Lawiną Ognia. W noc, w którą spadł pierwszy wiosenny deszcz. Dzisiaj przyszedł na świat. Dzisiaj gdy gwiazdy przecinają niebo! Wiem to Hamuro! To on! To on nas odkupi! - krzyknęła wyciągając ręce w stronę mężczyzny - Daj mi go Hamuro! Daj mi Twego syna!

- A co jeśli się mylisz stara wiedźmo?! - przycisnął go mocniej do piersi - Nie przeżyje tego!

- Hamuro - podeszła do drewnianego regału. Powoli przejechała ręką po gładkiej, zimnej powierzchni - Chyba nie myślisz, że  Twoja wola jest dla mnie znacząca? - strąciła na podłogę palącą się świeczkę. Ogień zajął stare księgi przez co pokój oświetlony został pomarańczowym światłem. Na ścianach pojawiły się cienie zwierząt. Smoka, kruka, wilka, węża i niedźwiedzia. Poruszały się chaotycznie, jakby były spłoszone. - Moimi Panami są tylko Bogowie! Ty marny śmiertelniku! - krzyknęła wbijając mu ukryty sztylet prosto w krtań. 

Hamura upadł na kolana. Wraz z wypływającą z jego szyi krwią ulatywało z niego życie. Kobieta schyliła się i wyszarpnęła dziecko z jego uścisku. Odwinęła wiotczejące ciało z koca. Z nagim chłopcem stanęła nad ogniem. Cienie zwierząt zaczęły poruszać się jeszcze bardziej chaotycznie. Chata zaczęła się trząść.

- Obudź się! - bez zawahania wrzuciła nowo-narodzonego w płomień.

Z jego ciała zniknęły promieniujące białym światłem rany. Zamiast nich na klatce piersiowej dziecka ogień wypalił sześć czarnych znaków tworzących półkole.

Krzyk dziecka rozniósł się echem we wszystkie zakątki Konohy. Wtórowały mu dzikie bestie na ścianach starej chaty.

Obudź się Odkupicielu..

Obudź się

Toneri..

...

     - Toneri! 

Poczuł się obserwowany. Przeniósł wzrok z szyby na kobietę, która zawzięcie machała ręką przed jego twarzą. Wyjął słuchawki z uszu.

- Toneri! Mówię do Ciebie!

- Nie rozumiesz, że nie mam ochoty z Wami rozmawiać, mamo? -  burknął mierząc kobietę złowrogim spojrzeniem.

- Nie bądź dzieckiem, To-ne-ri - zaświergotała w odpowiedzi, sylabizując jego imię. Uśmiechnęła się. Wyciągnęła mocno ciało aby móc sięgnąć do białych włosów chłopaka. Roztrzepała je - Na pewno znajdziesz nowych przyjaciół. Nowe miasto to nie jest koniec Twojego świata synku.

- Ale ja już miałem przyjaciół. Miałem szkołę. Miałem wszystko co mi było potrzebne w Sunie! - krzyknął i ponownie włożył słuchawki do uszu. Powrócił wzrokiem do obserwowania krajobrazu za oknem - Nikt mnie nie pytał, czy chce mieszkać w tej zasranej wsi - mruknął. Włączył ulubioną playlistę.

Nagle jego ciało zaczęło piec. Na początku czuł ból jakby ktoś ciął mu skórę żyletką. Po chwili przerodził się on w żywy ogień ogarniający go od stóp do czubka głowy. Krzyknął i podskoczył na tyle, na ile pozwalały mu pasy bezpieczeństwa i mała przestrzeń w aucie. Telefon spadł z jego kolan ciągnąc za sobą słuchawki.

- Witaj w Konoha, Toneri - podniósł głowę przerażony. Napotkał wzrok obojga rodziców odwróconych do niego, nienaturalnie szeroko uśmiechniętych.

...

    To miasteczko było dla niego za małe. Jednocześnie wydawało mu się nie kończyć. Wszystko wokół było nudne, nijakie, szare. Pola, wzgórza, domy, lasy. Jednocześnie tajemnicze i w pewien sposób przytłaczające. Gdy jechał na deskorolce do nowej szkoły nie minęło go żadne auto. Każdy spacerujący człowiek machał mu na przywitanie. Starał się odwzajemnić gest z wymuszonym uśmiechem.

Szkoła, do której od dzisiaj miał uczęszczać była trzy razy mniejsza niż poprzednie liceum. Chwycił deskorolkę w rękę i powoli ruszył do środka. To co zobaczył bardzo go zaskoczyło. Ludzie uczący się w tej szkole byli.. całkowicie normalni? Tacy jak jego przyjaciele z Suny. Nie nosili mundurków. Praktycznie każdy miał farbowane na kolorowo włosy, kolczyki. Spodziewał się raczej czegoś bardziej pasującego do otoczenia. Czegoś sztywnego.

- Siemanko! - podskoczył przestraszony gdy wyrósł przed nim obcy włosy chłopak - Jestem Uzumaki Naruto i jestem przewodniczącym tej szkoły. Ty pewnie jesteś Toneri Otsutsuki? - wyciągnął ku niemu rękę.

- Cześć. Myślę, że codziennie nie macie nowej twarzy tutaj - mruknął sarkastycznie, omiatając wzrokiem korytarz i wpatrzonych w niego uczniów - Tak. Jestem Toneri - odwzajemnił gest i uniósł prawy kącik ust starając się, żeby przypominał uśmiech.

- Miło poznać! - blondyn wydawał się nie zauważyć niechęci ze strony białowłosego - Chodź ze mną. Oprowadzę Cię po szkole. Jesteś w mojej klasie prawda? 3H? To super, nie? Pierwszą mamy dzisiaj fizykę. Ostrzegam Cię przed tą jędzą, co prowadzi ten przedmiot! Ostatnio..

Pozwolił Uzumakiemu prowadzić jego monolog. Po prostu szedł kierowany przez niego wśród labiryntów korytarzy i ciekawskich spojrzeń.

Coś kazało mu obejrzeć się za siebie. Sparaliżowało go.

     Wszystko wokół niego ucichło gdy zobaczył ICH.

Pierwszy wszedł chłopak z ciemnymi, wysoko spiętymi włosami. Wyróżniał się wśród uczniów wzrostem. Wyraz jego twarzy świadczył o tym, że ma za sobą kilka nieprzespanych nocy. Tuż za nim weszła filigranowa, drobna dziewczyna w dwóch koczkach. Otaczała się dziwną, bardzo pozytywną energią. Zdawała się być prawie widoczna. Mogłoby się wydawać, że zamiast stawiać normalne kroki - podskakuje. Ciągnąc przez to za sobą chłopaka w długich, równie ciemnych jak ona włosach. Twarz miał poważną a oczy tak jasne, że prawie całkowicie białe. Ostatnia dwójka weszła równo, idąc ramie w ramie. Usłyszał westchnienia zachwytu kobiet obok swojego ucha i kilka złośliwych komentarzy. On był niższy od pierwszego chłopaka, jednak jego sylwetka była lepiej wyrzeźbiona. Czarne włosy opadały na jego twarz w nieładzie. Rozmawiał z NIĄ. Nawet w Sunie nie spotkał kobiety tak pięknej. 

Jej cera była nieskazitelnie biała. Jak porcelana. Z daleka mógł ujrzeć jej malinowe, pełne usta. Przypominała lalkę. Wydawała się tak samo krucha. Całość dopełniały nienaturalnie jasne tęczówki kontrastujące z czernią jej długich, gęstych włosów. Uroku dodawała jej prosta grzywka.

Wyglądali jak z innej epoki. Już nikt nie miał tak tradycyjnej, japońskiej urody. Nie wpisywali się ówczesny kanon piękna. Jednakże to właśnie sprawiało, że nie mógł oderwać od nich wzroku. To?

- Toneri? – Uzumaki odwrócił się za nowym kolegą. Podrapał się po włosach kręcąc głową - O już poznałeś naszych szkolnych dziwaków?

- Co to znaczy? – Otsutsuki nie ukrywał zainteresowania grupką znajomych. Wciąż wpatrywał się w nich. Szczególnie w dziewczynę o pięknych, praktycznie białych oczach.

- Ten najwyższy to Nara Shikamaru – kiwnął głową w stronę chłopaka w kitce – Krążą plotki, że dwa razy nie zdał ostatniej klasy gimnazjum. Jest za poważny jak na swój wiek.. Ta dziewczyna w koczkach to Tenten Mitsashi. Ona wręcz przeciwnie. Wygląda i zachowuje się jakby miała trzynaście lat. Zupełnie nie pasują do siebie z Nejim.. O właśnie! Ta dwójka o dziwacznych oczach to kuzynostwo. Neji i Hinata Hyuga. Hinata piękna dziewczyna prawda? Ale strasznie nieśmiała! Jest nieosiągalna – teatralnie westchnął przykładając wierzch dłoni do czoła – Jak już mowa o osobach poza zasięgiem: Panie i Panowie bożyszcze nastolatek.. Sasuke Uchiha! Nawet mi się podoba a jestem hetero. Ale słyszałem plotki, że są razem.

- Kto?

- Czy Ty mnie słuchasz? – Naruto pokręcił głową z dezaprobatą – Hyuga i Uchiha. Chociaż słyszałem też, że oni wszyscy razem mieszkają. A no i że też tak wiesz.. Wszyscy ze sobą żyją.. Ale to tylko plotki. Brzydzę się plotkami.. Ale słyszałem też..

Toneri już nie słuchał. W głowie wyryła mu się wyłącznie informacja, że są parą. Tym trudniej było mu zaakceptować ten fakt, gdy właśnie para jasnych, pięknych oczu bardzo intensywnie wpatrywała się wprost w niego.

…

     - Klaso! Poznajcie nowego kolegę.

- Witajcie. Jestem Toneri – powiedział znudzonym głosem po czym ukłonił się nisko. Odpowiedział mu chór nastolatków.

- Gdzie by Cię tu posadzić.. – nauczyciel rozejrzał się po sali po czym klasnął w dłonie – Koło Pana Nary jest miejsce. Na końcu pod oknem. Mam nadzieję, że się zaprzyjaźnicie.

Zapamiętał te nazwisko. Spojrzał na tą ławkę. Chłopak w kitce przyglądał mu się aż nadto natarczywie. Toneri westchnął i wykonał polecenie nauczyciela. Rzucił plecak na ziemie i opadł ciężko na krzesełko.

- Cześć nowy – spojrzał w lewo. Napotkał parę czarnych, świdrujących go oczu.

- Cześć przerośnięty chłopaku, który wygląda jakby miał zaraz zasnąć – odszczeknął mu się. Nie mógł przepuścić odpyskowania. Mimo, że aura otaczająca Nare była przytłaczająca, a wręcz niebezpieczna.

- Shikamaru – uśmiechnął się w sposób, którego Otsutsuki nie był w stanie odczytać. Przypominał uśmiech zadowolenia. Wyciągnął ku niemu rękę.

- Toneri – odwzajemnił gest. W momencie, w którym uścisnął jego dłoń za oknem stado wron i kruków poderwało się do lotu. Kilka z nich uderzyło o szybę. Chłopak potrząsnął głową, gdy usłyszał tuż koło niej trzepotanie skrzydeł.

Nara nie spuszczał z niego wzroku.

- A więc jednak moje przeczucie po raz kolejny było trafione, co? – to zdanie Shikamaru zachował już dla siebie. Wiedział, że nadejdzie czas gdy będzie mógł mu powiedzieć wszystko. Jednak to jeszcze nie ten dzień – Zaczyna się.. A tyle lat było tak spokojnie. Upierdliwe.

…

   Przerwa obiadowa zawsze kojarzyła mu się z miło spędzonym czasem wśród jego bliskich znajomych. Jednakże to było w Sunie. Teraz jest w miasteczku Konoha.

Otsutsuki spojrzał na talerz. Jedzenie było na sto razy niższym poziomie niż w jego byłej, prywatnej szkole. Gdy tak stał wpatrując się w niezidentyfikowaną, szarą breje usłyszał wołanie. Rozejrzał się wokół. To był wcześniej poznany Uzumaki. Wymusił uśmiech.

- Lepiej mieć tego rozgadanego blondyna za kolegę niż zostać wyrzutkiem z ksywą „Nowy” – mruknął pod nosem kręcąc głową. Dosiadł się do stołu przy którym siedział blondyn wraz z grupką znajomych. Zupełnie nie pasował tam. Nie miał o czym z nimi rozmawiać. Twierdził od zawsze, że lepiej milczeć niż mówić jakieś bezsensowne śmieci. Wspomniał lekcję podczas której siedział z Narą. Ich kontakt ograniczył się do niezbędnego minimum. Jednak chłopakowi całkowicie to pasowało. Zaczął szukać go na stołówce wzrokiem. Shikamaru i oczywiście jego znajomych.

Siedzieli na schodach. Nie jedli stołówkowego jedzenia. Mieli przygotowane posiłki przez Hinate. Każdy miał coś innego. Szeroko uśmiechała się, widząc jak jej znajomi i kuzyn zajadają ze smakiem. Jego natrętny wzrok został zauważony przez Uchihe, który poinformował o tym resztę.  Wszyscy spojrzeli w jego kierunku. Kącik ust Nary uniósł się ku górze i pomachał do niego. Toneri kiwnął mu głową następnie udając, że z równym zaangażowaniem taksuje resztę pomieszczenia i ludzi.

- Przyjdziesz?

- Przepraszam – Otsutsuki podrapał się po czubku głowy – Przepraszam ale wyłączyłem się.

- Nic nie szkodzi! – zapiszczała długowłosa blondynka – Pytałam się czy przyjdziesz na moje urodziny. Jutro wieczorem, ognisko, las. Co Ty na to? – Ino wpatrywała się w niego trzepocząc rzęsami.

- Ognisko? – wyciągnął zapalniczkę zippo i przesunął palcem po krzemieniu. Płomień objął nasączony naftą materiał. Od zawsze miał dziwne obawy związane z ogniem. Jednak zdawał sobie sprawę, że musi się z kimkolwiek zaprzyjaźnić aby ten rok minął jak najszybciej. Wtedy będzie mógł wrócić z powrotem do Suny – Raczej wpadnę.

Kątem oka zobaczył mały świecący punkt światła. Spojrzał w tamtą stronę i mógłby przysiąc, że widział małego, emanującego dziwnym światłem białego królika na stołówce szkolnej. Zamrugał kilkukrotnie. Zwierzę zniknęło.

- Te stołówkowe żarcie mi nie służy. Pójdę kupić coś w automacie – wstał od stołu i wyrzucił jedzenie do kosza. Odstawił tackę na wyznaczone miejsce i wyszedł z pomieszczenia. Korytarz, którym szedł był całkowicie pusty. Panował półmrok. W automacie wybrał numer 5H i wrzucił monety. Maszyna wydała sygnał uwalniania bułki wysuwając ją do przodu. Jednakże przedmiot zablokował się o wystający napój.

- Szlag by to! – potrząsnął automatem jednak nic to nie dało. Nagle usłyszał huk. Spojrzał w jego kierunku. Mimowolnie otworzył ze zdziwienia szeroko oczy.

- Trzeba uderzyć w odpowiedni punkt – schyliła się do podajnika. Gdy wyprostowała się wyciągnęła w jego kierunku rękę. Z opóźnieniem przyjął od niej swoją bułkę. – Jesteś ten nowy, Toneri prawda?

- Tak – wykrztusił. Nie mógł zapanować nad mową i ciałem.

- Miło mi Cie poznać! – uśmiechnęła się delikatnie a jej porcelanową twarz przyozdobił rumieniec. Wskazała na siebie kciukiem – Jestem Hyuga Hinata.

- Cześć – podrapał się po głowie zerkając na trzymaną w dłoni przekąskę – Wielkie dzięki za pomoc Hinata.

- Do usług, Panie Otsutsuki – ukłoniła się. Ten teatralny gest przyprawił chłopaka o ciarki. Jego serce zaczęło szybciej bić a oczy wręcz boleśnie pulsowały. Wyprostowała się i spojrzała za niego. Spoważniała – Nie masz teraz z Shikamaru japońskiego? Jiraya nie lubi spóźnień.

- Och -  spojrzał na zegarek – To już ta godzina? Obiecałem dyrektorce, że przed zajęciami jeszcze do niej zajrzę. Cholera.. Do zobaczenia!

Odprowadzała go wzrokiem i szerokim uśmiechem do momentu, gdy zniknął za zakrętem. Odczekała chwilę i westchnęła. Obróciła głowę w stronę ciemnej części korytarza.

- Jego przybycie przyciąga coraz więcej energii z zaświatów – szepnęła. Uniosła dłoń, która po chwili zapaliła się czarnym ogniem – Wyjdź z ukrycia maszkaro! Żałosnym jest myślenie, że twe brudne ręce dosięgną mego Pana..