zniewoleni - 0. prolog

     Przede mną piasek. Ze wszystkich stron otacza mnie pustynia. Ciepły wiatr chłosta mój policzek. Drobinki żwiru unoszą się w powietrzu z charakterystycznym dźwiękiem. Odbierają widoczność.

Nagle wszystko uspokaja się. Obraz przede mną już nic nie zakłóca. Idealna cisza i spokój. Przenoszę wzrok na moją prawą dłoń w której dumnie dzierżę miecz. Jego złota rękojeść wysadzana rubinami zaplamiona jest równie szkarłatną jak kamienie szlachetne krwią mozolnie spływającą z hartowanej stali.

W triumfalnym geście unoszę ostrze w górę. Niesie to za sobą okrzyk tysięcy męskich głosów, które dopełnia głośne rżenie i parskanie koni. Patrzę na moich żołnierzy. Na moich braci. Na moich wiernych poddanych. Patrzę na nich z góry. Z góry stworzonej z jeszcze ciepłych ciał ludzi sprzeciwiających się mnie. Z ludzi poległych w tej przesądzonej już na starcie walce.

Wdycham zapach bitwy, potu, kurzu oraz krwi. Zapach śmierci. Zamykam oczy.

Gdy je otwieram widzę płomień. Smród palonych żywcem ludzi. Krzyk i lament. Słyszę płacz dziecka. Wycieram miecz o skrawek ubrania któregoś z nieboszczyków. Powolnym krokiem zmierzam ku mężczyźnie z wysokim kucykiem - głowie Rady Starszych oraz małżonkowi mej jedynej siostry, Shikamaru. Zsiada z konia aby pocałować mnie w dłoń. Odczekuję moment smakując jego słowa szacunku i uznania, po czym również zasiadam na grzbiecie mojego wierzchowca.

Przyglądam się płonącej wiosce. Odszukuję wzrokiem moich dwóch, najlepszych generałów. Kiwnąłem porozumiewawczo w stronę Naruto oraz Sasuke. Odpowiedzieli tym samym. Pognali w dwie różne strony istnego piekła przedzierając się przez zgliszcze drewnianych chałup.

Iwa, Oto a teraz Konoha. Należą już do mnie. Jestem jedynym władcą tego świata. 

Pierwszy powrócił Naruto. Jego kasztanowy rumak zarżał wesoło jakby odzwierciedlał duszę swojego jeźdźca. Na Sasuke musieliśmy oczekiwać nieco dłużej. Hebanowy wierzchowiec stanął na dwóch nogach wymachując w powietrzu kopytami. Wzbudzał strach. Tak jak jego pan.

Nie patrząc na mnie kiwnął głową na znak potwierdzenia wykonanego polecenia.

Wydał mi się inny. Zamyślony, ze wzrokiem wbitym w swoje własne dłonie. Coś się wydarzyło w wiosce. W swoim czasie dowiem się co takiego. Jestem absolutny. Muszę wiedzieć wszystko.

Na mój znak w akompaniamencie męskich, donośnych okrzyków zwycięstwa ruszyliśmy do Mojego kraju. Do Mojego pałacu.

Nikt nie śmiał stanąć nam na drodze. Nikt nie odważyłby się mi przeciwstawić.

Służba już na mnie czekała. Pomogli mi zejść i zabrali mojego konia. Dostojnego, złotego umaszczenia, okiełznanego mustanga. Wszyscy z szacunkiem kłaniali mi się. Swojemu Władcy. Swojemu Panu.

Mijając mój harem czułem na sobie wzrok pełen fascynacji oraz pożądania. Uśmiechnąłem się z wyższością.

- Kazakage-sama - zatrzymałem się i powoli odwróciłem za siebie aby móc spojrzeć na dobrze mi znaną właścicielkę damskiego głosu - Witaj w domu - ukłoniła się i ucałowała moją dłoń w miejscu, gdzie znajduję się rubinowy sygnet.

- Jestem Panem całego świata. Mój dom jest wszędzie, Matsuri - zmroziłem ją surowym spojrzeniem. Cofnęła się o krok. Z za jej pleców wyłoniła się mała dziewczynka o kasztanowych, z szkarłatnymi refleksami włosach i jasnych oczach.

- Twoja córka tęskniła, Kazakage-sama - nie odważyła się podnieść na mnie swojego wzroku kolejny raz. 

Przyjrzałem się tej drobnej istocie. Zmarszczyłem brwi i bez niepotrzebnych już słów odwróciłem się od nich i ponownie ruszyłem przed siebie.

Nie mogę pozwolić sobie na pozytywne emocje. Miłość - przez to człowiek staje się słaby. Nie mogę pozwolić sobie na bycie słabym. Nie mógłbym wtedy nazwać się Panem tego świata.

A jestem nim. Jestem Panem tego świata. Jestem Kazakage. Jestem najmłodszym, a zarazem najsilniejszym Władcą. Mam pod sobą setki tysięcy zaufanych ludzi. 

Jestem Sabaku no Gaara.